Update...
Ondertussen gaat het prima tussen Doobs en ik. Hij wordt steeds knuffeliger en aanhankelijker. En tijdens een gezamelijke siësta en het Tv-kijken ligt hij tegenwoordig graag bij me. Excuus: half op me...
Sinds ik ontdekt heb wat zijn favoriete speelgoed is (balletjes die goed rollen en stuiteren, en voetballen) maken we samen veel plezier, en kan ik hem goed moe krijgen.
En sinds ik dat speelgoed ook als beloning gebruik, is het gedaan met naar andere honden, mensen, kinderen, sporters te crossen. In de plaats daarvan komt hij nu meteen naar me toe:
"balletje?"
Aan de leiband doet hij het ook prima, ik hoef niet meer te vrezen dat ik als straatdweil eindig.
Ik had een droomhond. En ik dacht dat ik er nooit meer zo eentje zou vinden. Ze was speciaal. En dat zal ze altijd blijven.
Ik heb het moeilijk gehad met Doby. Omdat hij Caedlih niet was (kan hij natuurlijk niets aan doen).
Omdat ik hem niet kon aanvoelen, en het daarom lang geduurd heeft voor ik de voor hem juiste aanpak vond.
Omdat we geen onmiddellijke klik hadden.
Maar toch kan ik nu zeggen dat ik een tweede droomhond heb. Geen tweede Caedlih, maar een droomhond op zijn eigen onnavolgbare manier.
Eentje die sociaal is naar alle honden (reu of teef, zwart of wit, groot of klein), die betrouwbaar is met kinderen, die geen greintje agressie in zich draagt, die speels en ontspannen is, die prima luistert, die aanhankelijk is, en met wie ik een goede band heb.
Er zijn nog een paar puntjes die ik graag nog wat bijgevijld zou zien, maar ik heb er goede hoop op dat het ons wel zal lukken.
Ik twijfel niet meer aan mijn beslissing: Doby was wel degenlijk de juiste pup.
Een labrador heeft weinig om over te blaffen.
Zijn baasje des te meer om over te bloggen.