Ik mis een knuffelhond.

[Floortje Faun]

Ik vind Doby een leuke hond. En het is zeer zeker een grappige hond.
Maar ik mis het steeds meer om te kunnen knuffelen, en fijn tegen elkaar aan te kunnen siësta'en. Doby houdt niet van knuffelen, een halve minuut zijn buik of borst wrijven, dat is voor hem al lang. Daarna gaat hij meteen op zoek naar een speeltje.
Ik vind het leuk dat hij zo speels is, maar ik had hem toch graag wat knuffeliger gehad. Hij zou het liefst de hele dag door afwisselen tussen wandelen, spelen en slapen, iets anders hoeft niet. Knuffelen wil hij wel even toestaan, maar lijkt verspilling van zijn tijd.

Ik speel graag met hem, maar sluit zoiets altijd graag af met een dikke knuffel. Als beloning geef ik ook altijd graag een dikke knuffel. Bijvoorbeeld ook na een apport.
Of gewoon tussendoor.
Maar hij houdt daar dus niet van.

Ik heb er een beetje spijt van dat ik zo halsoverkop voor een andere hond gegaan ben. Ik had het kunnen weten: toen ik aan de fokster vroeg of hij graag geknuffeld werd, kreeg ik een ontwijkend antwoord.
Maar ik vond het leven zonder hond 2x niets, zag het echt niet zitten om nog langer hondloos te zijn, en wou persé een labrador met stamboom.
Doby heeft terug vreugde en plezier in mijn leven gebracht, ik heb terug een wandelmaatje, kom terug al mijn oude wandelkennissen tegen. Op dat vlak ben ik nog steeds blij dat hij er is.

Maar ik heb niet het gevoel dat ik een klik heb met hem. Misschien komt dat omdat ik mijn Caedlih nog zo mis, misschien klikken onze persoonlijkheden minder.
In het nest had ik ook niet het gevoel dat het klikte, maar ik dacht dat dit kwam door het gemis van Caedlih.

Op zijn manier is hij wel aanhankelijk (ligt altijd binnen de paar meter, en loopt overal achter). Het is ook een sociale hond, dol op jan en alleman.
Maar dus niet knuffelig. Niet bij mij, niet bij iemand anders.

Het is ook slikken dat hij zoveel moeilijker op te voeden is. In huis is hij een engeltje, maar op wandeling is dat wel eens anders. Het betert wel, hoor.
Maar vanmorgen dus gepanikeerd toen hij achter de koeien aanging.
Weer iets nieuws wat aangepakt moet worden. Vermoeiend!
Ik wil hem buiten niet voortdurend aan de leiband houden, weet ook dat hij daardoor zijn energie niet voldoende kwijtraakt.
Maar pfoe, ik heb het even gehad met time-outs uitzitten langs de kant van de weg.

Hij heeft een pak meer energie dan mijn Caedlih, en soms is me dat een beetje te veel.
Terwijl ik al die energie ook wel leuk kan vinden: als hij speels op zijn rug onder de salontafel ligt te rollen (en ondertussen de tafel opheft) bv., of als hij tijdens het wandelen vrolijk met een tak rondhuppelt en me uitnodigt voor een spelletje.

Wie heeft dit ook ervaren?
Ik hoef niet zo nodig tips, maar wou graag eens mijn hart luchten, en ervaringen delen. Ik zit er even een beetje doorheen, ook qua energie, heb het nodig even alles te kunnen ventileren. Daarna kan ik er vast weer met goede moed tegenaan.
Want één ding is zeker: die Doobemans blijft!

[renate]

Je hart luchten is zeker af en toe fijn
Er zijn inderdaad honden die niet van knuffelen houden, ik heb gelukkig 2 knuffelkonten ( vooral basco wil alleen met mij kroelen, soms ook met de baas maar met andere vind hij het niks ).

Maar dobey is nog jong, wie weet komt het nog maar misschien ook niet.
Geniet van je ventje, maar dat doe je al zo te lezen, en doe samen dingen die jullie samen leuk vinden.

[Marieke]

Okey, met het risico dat het hard aankomt doe ik het toch. In veel van je posts die je plaatst proef ik toch dat je doby blijft vergelijken met caedlih. Maar dat is doby niet. Ik kan me best voorstellen dat je maatje gewoon nog dik mist. En daar is niets mis mee. Maar doby is een eigen hondje, een eigen ik die je denk ik ook los moet zien.

Doby is nog jong... Noortje heeft het ook nog niet, maar gaat er wel steeds meer van genieten... Geef het tijd, accepteer doby zoals hij is..

Bedoel het echt niet rot hoor... Ik denk alleen dat je het jezelf zo lastig maakt.

[Floortje Faun]

@Renate: bedankt voor je antwoord.
Ik en Doby hebben inderdaad lol. Maar het is nogal slikken als je van een hondje zoals jouw Basco komt: het liefst de hele dag door geknuffeld worden, en wanneer ook maar even mogelijk gezellig tegen je baas aan gaan zitten/liggen. En ook Caedlih wilde alleen maar door mij geknuffeld worden.

Ik ben altijd diegene naast wie andermans honden komen zitten, omdat mijn handen niet snel moe worden.
Telkens ik nu zo'n knuffelhond tegenkom, schiet er een steek door mijn hart. Ik mis het!!!

@Marieke: je hebt gelijk: ik mis Caedlih verschrikkelijk. Als morgen iemand me zegt dat ik haar terug mag hebben, in ruil voor Doby: ik doe het meteen.
Ik vond Caedlih een leukere hond, we pasten heel goed samen, waren 2 handen op één buik, werden de siamese tweeling genoemd.
Dat wil niet zeggen dat ik Doby niet leuk vind.
Voor mijn ouders is het omgekeerd: die vinden Doby leuker.

Ik doe mijn best om Doby zichzelf te laten zijn, dwing hem niet om zich te laten knuffelen, of bij me te liggen. Maar ik mis het wel.
Ik vind het ook niet jammer meer dat hij nog steeds met een boog om plassen heen loopt, op zijn manier is hij ook een waterrat. En zonder dat maakt hij me ook vaak aan het lachen.

Ik vind ook dat het beter gaat dan in het begin. Tegenwoordig betrap ik mezelf er af en toe op dat ik verliefd naar hem zit te kijken.

Ik merk wel dat ik sinds Caedlih's overlijden de dingen zwarter in zie, dat ik nog steeds niet mijn optimistische zelve ben.

[Linda]

Begrijp ook wel wat je bedoelt..onze vorige labrador heb ik van de fokster gekocht toen hij een jaar was ,dus wist niet hoe hij als pup was.Maar als volwassen hond was Willem superbraaf en gemakkelijk.Bardo daar in tegen is een vrije en blije onbenullige pup.Denk ook dat hij pittiger zal zijn als hij volwassen is.Probeer iedere hond als een eigen persoonlijkheid te zien
Gelukkig heb ik de perfecte oplossing voor ons Ik heb nog een GEWELDIGE ruwharige dwergteckel die van knuffelen niet genoeg kan krijgen.
Ben dus helemaal happy de peppy met een labrador waar ik mee wil gaan trainen en een teckel waar ik shows mee loop en s`avonds lekker met mij op de bank kruipt

[Nino&Toosje]

Misschien wil je te graag, het knuffelen. Geniet op een andere wijze van hem, wandelen, spelen. En nodig hem niet uit om te knuffelen. Het is misschien een hond die telkens afgeleid wordt door alle dingen die hij kan ontdekken. Als je niet te veel nadruk op het knuffelen legt, komt hij op een dag zelf vragen, en vind hij het misschien heerlijk om bij je te liggen om uit te rusten van alle indrukken. Geen hond is hetzelfde. Met je vorige hond had je een innige band. Maar een band moet groeien en dat duurt bij de ene hond langer dan bij de andere. Het is juist zo fijn dat ze allemaal verschillend zijn.
Zo heeft de een iets meer van dit , de ander iets meer dan dat.
Als je dat in de hond respecteert, leer je het ook waarderen. Zeker weten.

[roef]

Roef is nu 4 jaar en houdt nog steeds niet van knuffelen. wel komt hij bij me zitten en laat zich aaien,maar hij heeft genoeg aan het bij me zitten of op mijn voeten liggen.
tja had ik ook liever anders gezien maar roef is roef en is dol op ons.
maar dikke knuffels? bweehhhh

met roef was het ook moeilijk een band te krijgen,vertrouwen en respect heb ik echt moeten verdienen bij hem,dit komt omdat hij als pup geslagen is bij zijn vorige baasjes


tja en toen kregen we james,en die was de hele dag aan het kijken wie er ging zitten,dan ging hij bij je zitten en liet zich uren knuffelen
dus ik denk dat ik weet wat je bedoelt.

ook hidde is een enorme vrijsok en ja het is met een kroeler makkelijker een band te krijgen,maar het loont absoluut de moeite om de energie er in te stoppen om met een niet kroeler net zo`n band op te bouwen.
ik heb met zowel roef als nu met hidde een hele sterke band

[Roos]

Ik denk ook dat je nog teveel vergelijkt, je moet ook niet vergeten dat Caedlih een ouwetje was die al jaren bij jou woonde en daar raak je echt mee vergroeid, zo is dat bij mij wel in ieder geval.
Die tijd zou ik jullie samen zeker geven en wie weet groeit hij net zo op als Sam, in jouw beschrijving van Dobey zijn niet knuffelgedrag herken ik nl heel veel.
En nu net vanavond heb ik een foto van ons samen op FB gezet waarop hij dwars over mij heen ligt, hij kruipt trouwens ook vaak tegen/over mijn vriend aan.
Dus er is zeker nog hoop en doe je wel eens iets van speuren met hem? Dat is een goede manier (en voor mij hele leuke) om jullie band samen te verstevigen en het zal ook zeker zijn focus op jou leggen

[royenmarjolein]

Ik herken je verhaal en wil je graag een hart onder de riem steken.
Max is halsoverkop in mijn leven gekomen. Ik wilde al heel lang een hond en op het moment dat ik thuis ziek kwam te zitten met een burnout leek de tijd daar...Max is een van mijn beste beslissingen ooit geweest en tegelijk ook een slechte beslissing De keuze voor het ras had ik al lang geleden gemaakt, maar ik heb het niet goed aangepakt. Via marktplaats is Max in ons leven gekomen. Wij wilden per se een levendige, ondeugende en zwarte reu. En die hebben wij gekregen Ik kon hem echter niet aan; ik kon mij zelf op dat moment niet meer terug. Door de burnout was ik een compleet ander mens en zo'n druktemakertje kon er gewoon niet bij. Ik was niet consequent, had er de puf niet voor. Ik leed aan stemmingwisselingen waardoor mijn signalen op dat moment niet duidelijk waren. Achteraf gezien, was het helemaal niet verstandig om juist toen voor een labje te gaan. En ws was het ook beter geweest als wij gekozen hadden voor een wat rustigere labje, omdat wij geen ervaring hadden. In die zin dus een slechte beslissing.
Zoals ik al zei, vind ik de keuze toch een van mijn beste beslissingen ooit, want wat houd ik van die hond! Wij hebben samen een turbulente puppy -en puberperiode achter de rug en hij was daar toen ik door de burnout een spiegel kreeg voorgehouden. Wat hebben wij ons daardoor goed leren kennen en wat is de band hecht!Vanaf het moment dat ik Max als pup mee naar huis nam, hield ik van hem, maar de echte klik ontstond pas na zijn pubertijd. Max was een verschrikkelijke pup, is van natura al dominant en druk aangelegd en schoot hierin door door onze onervarenheid en mijn psychische klachten Ik heb Max wel duizend keer gezegd dat ik hem achter het behang kon plakken en heel wat tranen gelaten, omdat het allemaal niet lukte. Nu, twee jaar verder kijk ik heel anders terug op deze periode. Roy en ik zijn er over eens dat wij een boek zouden kunnen schrijven a la Marly and Me en kijken er vaak met een lach op terug. Max is en zal altijd een lab blijven met een gebruiksaanwijzing, maar wat zijn wij blij met Max. Wij blijven realistisch over verbeterpunten, lachen tegenwoordig over Typische Max Acties en genieten van alle geweldig karaktertrekken die Max rijk is. Ongeveer 22 weken geleden is Bob erbij gekomen. In tegenstelling tot Max was Bob een weloverwogen keuze en hebben wij nu echt gekeken naar het karakter en het tijdstip. Bob is Max tegenpool en is een engel van een pup. Ik vergelijk Max en Bob regelmatig, maar nooit in negatieve zin. Max is qua aanhankelijkheid vergelijkbaar met Doby; hij houdt er ook niet zo van en komt liever met een balletje. Bob is een grote knuffelbeer. Ik maak er geen punt van; Max heeft daardoor weer andere dingen die Bob minder heeft. Zo is Max een gepassioneerde lab die ontzettend graag apporteert of actief bezig is met de baas (joggen en/of fietsen). Bob vindt de baas veel leuker dan de activiteit zelf (uiteraard hebben wij nog niet gefietst of gejogd met Bob!) waardoor apporteren weer moeilijk is voor Bob. En zo kan ik wel een half uurtje doorgaan
Natuurlijk is mijn situatie geheel anders, omdat ik Max en Bob tegelijk heb en jij Doby hebt nadat Caedlih is overleden. Daarnaast heb jij met een hond van 14 jaar een hele andere band dan met een puber.

[ElisabethErnstDave]

Wij hebben ook 2 labjes en Tara is hier de knuffelkont zij kan er geen genoeg van krijgen en Keira laat het toe maar het moet niet te lang duren die houd meer van lekker op de buik kriebelen Dus hierbij een tip voor jou want Doby wil je natuurlijk niet kwijt zoals je al zegt dus een lekkere knuffelkont erbij nemen

[marina]

Onze honden zijn op zich wel knuffelhonden maar niet zo als Bo zij vond het heerlijk om geknuffeld te worden,Lola en Meghan zijn wel graag bij je ,en knuffelen op hun manier .In het begin wilde ik graag dat ze zo zouden zijn als bo ,maar net als in de mensenwereld is gelukkig elk wezen anders en genieten wij van onze honden om hun eigen karakter.Maar kan je gevoelens heel goed plaatsen.

[esmoezie]

Ik herken het ook wel hoor
Zo ongeveer het eerste jaar met Keo was ook niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld, klein terroristje
Continu uittesten, niet kroelen, maar wegrennen met een schoen. Had ik verdriet of een andere negatieve stemming hoefde ik geen empathie van Keo te verwachten, nee die maakte het me dan nog eens extra moeilijk
Intussen hebben we beiden wat bijgeleerd en kan ik heerlijk met hem kroelen. Meestal 's avonds als hij moe is. In de zomer komt hij niet tegen me aanliggen als het warm is, dan zoekt hij alleen maar koele plekjes. Maar de winterperiode komt er weer aan, dus dat wordt weer knuffelen
Aaien daarentegen vindt Keo ook niks aan, maar wel als ik zijn oortje wat masseer of achter op zijn rug krab. Maar dat moest ik ook ontdekken. Ik ben honden gewend die blij zijn met iedere aai, maar Keo niet hoor.

Hopelijk wordt Doby met de tijd ook wat knuffeliger en ontdek je wat hij leuk/prettig gaat vinden .

[Allard]

Waar je al een hond voor wilt hebben.... Onze hond wilt ook niet knuffelen, alleen als hij moe is. Maar Waarom zou een puber willen knuffelen? Die wilt dingen uitvinden en ondeugend zijn. Vindt het ook een beetje apart dat je zegt dat als je Caedlih voor doby kon ruilen je het zo had gedaan. Het leven van een hond draait niet allemaal om knuffelen.

[royenmarjolein]

Ergens vind ik het mooi om te lezen dat meerdere forumleden het niet knuffelig zijn van hun hond herkennen. Ik heb het altijd wel jammer gevonden, maar zoals ik al eerder schreef nooit een punt van gemaakt. Iedere hond is anders....Mensen uit mijn omgeving echter hebben dit wel regelmatig als punt van kritiek aangemerkt en soms zich afgevraagd of Max wel geestelijk in orde was...Zo'n opmerking vond ik pijnlijk, maar ik heb altijd volledig achter Max' karakter gestaan en mij niet laten opjutten door deze opmerkingen. Het lezen van dit topic levert mij echt zo'n gedachte op, van: zie je wel!

[Els]

Max heeft een enorme hekel aan knuffelen. Hij maakt wel heel graag contact dmv geluidjes, af en toe zn neus tegen mn hand of gewoon lekker op mn voeten liggen. Maar echt knuffelen=

Wij zeggen weleens: Max is een mannen-hond. Hij wil heel graag met de baas mee stoere dingen doen, mee in de jeep, mee naar het schip. Vrouwtje is veel voorzichtiger en vrouwtjes vriendinnen willen ook altijd even knuffelen en kroelen. Als de baas opstaat staat ie al naast hem voordat de baas helemaal staat, zeg maar. Als ik opsta kijkt ie de baas aan zo van ga jij niet mee? Jammer voor Max is baasje is veel weg, zeevarend.

Toch is onze band ijzersterk, we zijn een zoals to het noemde siamese tweeling want waar ik ga is hij. Nu de winter er weer aankomt komt hij ook weer meer naar mij toe, vanmorgen werd ik wakker en wie lag er prinsheerlijk naast me op het bed? Onze blije aardbei, heel even een knuffeltje en een kusje en weg was ie.

Edit: tekst bijgevoegd.