Labradorforum

Ik heb sinds gisteren toegang tot deze onderwerp. Helaas behoor ik nu ook daarbij, maar aan de andere kant is het ook weer fijn. Mensen die elkaar begrijpen en in deze onderwerp houden we onze labjes die er niet meer zijn nog levend.

Het is hier zo zo zo stil...
Buddy's mand ligt op de zolder, Buddy's speeltjes, drink- en eetbakjes, riempjes liggen ook op de zolder. Het is zo kaal hier. Ik hoor hem neit meer...

De nofylon hebben wij vandaag eruit gehaald, nu klinkt het een beetje hol binnen, raar he

Ik ben blij dat Buddy geen pijn meer heeft en waar hij ook is hij nu gelukkig is. Wij blijven met een groot verdriet achter.

Het zal de komende week heel zwaar worden. Zoals sommigen van jullie weten zijn mijn ouders gescheiden. Buddy woonde bij mijn vader en ik bij mijn moeder. Mijn vader moest fulltime werken. Ik heb jarenlang (met veel smoesjes) geregeld en voor elkaar gekregen dat Buddy nooit veel alleen hoefde te zijn. Als mijn vader moest werken zat ik bij Budje. Elke dag reed ik naar mijn vader toe, om budje gezelschap te houden, lekker te gaan wandelen, verwennen etc. Nu sta ik op met een heel raar gevoel. de Neiging om naar budje te gaan, maar hij is er niet meer. zo vreemd Nu hoef ik niet meer elke dag naar het huis van mijn vader gaan

Mijn hele lichaam is anders. Ben vaak erg trillerig, hartkloppingen, weinig kracht in mijn spieren, soort pijnlijke gevoel in mijn maag en in mijn borst. Mijn tranen zijn op, van binnen huil ik constant. Wat heeft Buddy zo veel liefde gegeven. Hij en ik waren echt 2 handen op een buik. De dierenarts zag het zelfs zonder dat we het vertelden.
De dierenarts zei dat het heel verbazingwekkend is dat Buddy zo lang heeft volgehouden en altijd bovenop wist te komen. Buddy was echt opgenomen in de roedel, hij kreeg heel veel liefde waardoor Buddy altijd bleef doorzetten. Alleen, op het laatste ging niet meer... Hij ging alleen maar achteruit.

Budje, het is goed zo!! We hebben veel liefde aan elkaar gegeven, en als laatste wat ik voor je kon doen is je laten gaan. In mijn hart blijf je leven!!

Je asbus staat op de kast, je bent toch niet helemaal weg! Er komt straks een mooie urn, want ik heb besloten dat ik jou nog niet kan uitstrooien in het park, bij de vijver. Jouw favoriete wandel- en zwemplekje! Als de tijd is gekomen, zul je weer vrij zijn in het park!! Ik blijf van je houden, ook al ben je er niet meer!

Het ga je goed lieve Buddy!

xxx

Moeilijk is dat he... Ik weet helaas wat je voelt meid. Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen

kl*te is dat he Aileen! Een maatje waar je mee bent opgegroeid, mee hebt geleefd, gehuild, gestreden, gewandeld, geleden, gedeeld en je liefde gedeeld... onvoorwaardelijk. Zo onvoorwaardelijk kan geen mens zijn, maar een hond wel en dat maakt ze tot zulke fantastische dieren!!! Helaas leven honden geen 30 jaar... was het maar zo, maar helaas... Aileen ik wens je heel veel sterkte! Het uithuilen kan altijd, dat is ook absoluut niet erg!

Zit hier weer met tranen achter de computer... Verschrikkelijk, dat lege gevoel..... Nu nog, na 10 maanden, kan ik nog steeds om onze Willem huilen.... Als iemand er over begint, dan is het wel weer even slikken. Ook al hebben we alweer zo'n lieve schat van een hond, Willem blijft altijd in ons hart. Het is toch echt waar dat een hond je allerbeste vriend is, in ieder geval, bij ons wel... Veel sterkte de komende tijd! Hij heeft in ieder geval een mooi lang leven bij jullie mogen hebben en het is idd jammer dat, zoals Lupos het al zei, onze lieve hondevrienden geen 30 kunnen worden.

Nina

Oh meisje, dat rotgevoel komt zo bekend voor..... Er komt een tijd dat je er beter mee om kunt gaan, al zal dat op dit moment niet zo voelen. Buddy had een prachtige leeftijd maar wanneer je bijna 15 jaar met een hond hebt samen geleefd dan is het heel moeilijk wanneer hij er niet meer is. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte toe!!!

Ja lieverd, ik weet hoe je je voelt. Ik ben nu 2 maanden verder maar ik mis Youri nog steeds verschrikkelijk!! Ik weet dat we er goed aan hebben gedaan om hem naar een betere plek te brengen maar het doet nog steeds zo'n pijn! Tijd heelt alle wonden zeggen ze.

Ik denk aan je.
Liefs Alice.

Als je maatje vertrekt en jou in tranen achterlaat en je weet dat je voor hem de beste keuze hebt gemaakt kan je het toch niet loslaten waarom niet? gewoon omdat het je vriend je maat je alles is geweest en altijd er was en altijd je geheimen ,je gevoelens kon vertellen en je er nooit op aansprak als je boos was gewoon omdat hij je vertrouwde en daar heb je verdriet van.Bo is in oktober overleden en nog dagelijks in gedachte en soms vloeien de tranen gewoon om de gedachte aan haar eeen maatje . En eigenlijk is dat goed voor mijn gevoel ik mag haar missen want 12 jaar mag je niet zomaar op zij zetten .Aileen verdriet om Buddy zal waarschijnlijk lang duren maar ook jij zal eens weer met een glimlach om je mond gekke momenten en dierbare momenten van je kanjer herbeleven gewoon omdat je zoveel van Buddy hebt gehouden.Heel veel sterkte want ik weet dat je Buddy heel erg mist. liefs Marina