Labradorforum

Dit is een onderwerp dat jullie het kunnen herkennen...

Nu zijn we alweer 3 weken verder, waar blijft de tijd
Ik heb een paar goede dagen gehad, maar veel slechte dagen!
Elke keer als ik ergens van heb kunnen genieten, kunnen lachen dan val ik daarna meteen weer in een grote domper. schuldgevoelens dat ik weer even heb kunnen genieten en lachen
En het gemis om Buddy wordt steeds groter. Ik mis hem zo vreselijk erg! Nog nooit ben ik zo lang van hem gescheiden geweest.

Soms denk ik even 1 seconde dat Buddy er gewoon is en dat ik oude gewoontes doe en dan denk ik meteen erna van oh nee 't gaat niet meer!
Soms gebruik ik zelfs perongeluk "gebarentaal" tegen Lucky, terwijl het voor Buddy bedoeld was die al een paar jaartjes doof was. Zo nog meer dingen.

Vanavond zou ik met de vriendenkring weggaan, dat heb ik maar afgezegd. Ik ben alweer een paar uur lang aan het huilen, ik kan alsmaar niet stoppen.
Ik krijg regelmatig "nachtmerries" over Buddy of ik ga dromen dat ik weer een labrador zoek, een look-a-like Buddy, die hem kon "vervangen" ofzo. Hij is niet te vervangen en dat wil ik ook niet. Hij was uniek voor mij!
Verder ook nachtmerries dat ik Lucky in mijn droom oud zie worden en dan de tijd van inslapen komt. Ook al is lucky 11 jaar, maar hij is nog kerngezond.
Het hoort allemaal bij het verwerken denk ik.

Hoop niet dat ik lastig ben, maar ik moet gewoon even mijn ei kwijt.

Herkennen jullie een van deze dingen? Hoe hebben jullie het verwerkt of zijn aan het verwerken?

Ben blij dat deze hoekje bestaat

Van Quincy is het nu meer dan 2 jaar geleden, maar nog steeds heb ik het er vreselijk moeilijk mee.
Vanochtend moest ik de hond van m'n vriendin uitlaten. Dus Bieke en Yentl in de auto, haar hond opgehaald en wandelen in een losloopgebied.
Die hond was het allerbeste vriendje van Quincy ( ook even oud) en toen ik ze op een bepaalde plek zag lopen, waar Quincy ook had gelopen met Yentl en Dinkel , liepen de tranen me weer over de wangen, want het gele labje dat er nu tussenliep was niet Quincy, maar Bieke. En niet, dat ik niet van Bieke hou, maar eigenlijk had mijn meidje daar horen te lopen.
Dat zijn gewoon hele moeilijke momenten. En zo zijn er nog regelmatig van deze situaties.
Het blijft vreselijk moeilijk, vooral ook omdat ze op zo'n nare manier zonder afscheid is overleden.
Soms gewoon tijdens het uitlaten, vooral de laatste wandeling, kan het zomaar voorkomen, dat de tranen over m'n wangen rollen. Pffft
Ik denk ook wel eens, nou Quincy, je bent nu lang genoeg weggeweest, kom nu maar weer terug.

Hi lieve Aileen,
Het is heel logisch en begrijpelijk dat je deze momenten hebt en dat zal ook nog wel even blijven. Heel langzaam zullen ze minder worden, zodat het geleidelijk zal overgaan in "sweet memories". Maar daar gaat een lange tijd overheen, en dan nog, kan het zomaar gebeuren dat je na lange tijd door een situatie of een blik of een geur of wat dan voor herinnering ook, ineens geraakt wordt en dat de tranen over je wangen stromen. Laat het gebeuren, het hoort bij het verwerkingsproces en laat je niet door anderen van de wijs brengen als die menen dat het allang over zou moeten zijn.

Max is vorig jaar november overleden, en ik mis hem nog dagelijks. Ik heb een grote foto van hem in de keuken en waarop hij je zo lief aankijkt, dat je er niet goed van wordt.
Regelmatig nog kunnen de tranen me zo in de ogen springen als er iets gebeurt waardoor ik aan hem herinnerd wordt. Dat zal ook best nog wel even zo blijven.

Voor jou is het nog zo recent, dus logisch dat je nog heel veel diepe dalen hebt. Maar blijf met name de mooie momenten koesteren, en ga juist ook weer de leuke dingen opzoeken, zoals stappen met je vrienden.

Wij krijgen volgende week een nieuwe pup, Bram. Hoewel Bram geen Max is, ben ik er wel van overtuigd dat hij ons weer opnieuw helemaal in gaat pakken met zijn dierenliefde. Max zal wel altijd zijn eigen plaatsje in ons hart houden.

Jij nog heel veel sterkte. Want dit verdriet is niet zo maar voorbij.

Ja meissie, ik begrijp je zo goed! Vanavond samen met Eric op het dakterras gezeten en naar de sterren gekeken. Ik stel me dan zo voor dat Youri lachend op ons neerkijkt. Ik heb weer vreselijk zitten brullen, kon niet meer stoppen. Ik mis hem zo erg!!!! Hij is nu 3 maanden dood en elke dag praten we over ons lieve oude mannetje. Gisteren zagen we een man lopen met een oude lab, een gele reu, die liep zo lekker te sloffen, maar o jee, dan komen de waterlanders weer. Wat wel heel bijzonder was dat toen de tranen over mijn wangen liepen ik een vallende ster zag. Het leek net alsof Youri zei: Huil maar niet vrouwtje, ik ben heel dicht bij je. Ik kan wel tegen je zeggen dat het beter zal gaan maar ik heb zelf nog zoveel verdriet. Ik mis die grote lieve kop met die mooie bruine ogen, we waren één, de band was zo sterk! Ik heb ook het idee dat ik hem alleen maar meer ga missen. Sterkte meid! Liefs Alice.

Ik als geen ander begrijp zeer goed hoe je je voelt. Ellendig is dat he Ik heb zelfs even met een schuldgevoel gelopen omdat ik een nieuw puppeltje heb aangeschaft...Tis verrot ellendig!!

Heel herkenbaar ook hier vaak tranen zomaar ineens omdat je aan haar denkt. We hebben nu een pup van 12 weken een gele en onze dochters zijn zo blij dat ze niet op Bo lijkt omdat ze bang waren dat ze steeds bo zouden zien in Meghan Maar het gemis blijft gewoon om Bo om wie ze was en wat we met haar beleeft hebben voor iedereen uit ons gezin zijn dat andere dingen maar we missen Bo enorm verdriet zal slijten maar de herinnering aan haar nooit.