Nadat onze Max na bijna 12 jaar te zijn geworden is overleden hebben wij er heel goed over nagedacht om weer een labrador in huis te nemen. Uiteindelijk dan toch de stap genomen en een prachtige pup uitgezocht.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat er momenten zijn geweest, dat ik er (bijna) spijt van heb gehad. Want je begint niet waar je met je oude hond bent geeindigd. Nee, zelf inmiddels 12 jaar ouder en nu een jonge pup in huis, in plaats van die rustige oude rakker waar je zo vertrouwd mee was. Echt wel even wennen...
Dat weet je als je er aan begint, maar in de praktijk is het toch moeilijker dan gedacht.
Wat ik denk ik het moeilijkste vond was om aan hem te wennen en de tijd die het kost voordat hij ook aan jou is gewend.
Het zindelijk maken met de daarbij behorende korte nachten heb ik nooit een bezwaar gevonden. De vele korte wandelingetjes waren ook goed te doen. Maar ik miste wel stiekem die lange wandelingen die we met Max deden.
Het vele bijten wist ik achteraf gezien ook nog wel van onze Max. Maar dat het zo fel kon zijn en continue maar door ging, dat was ik toch echt wel vergeten.
Bram is een echte ontdekkingsreiziger en is continue aan het onderzoeken wat en hoe hij zijn zin kan krijgen. Dus belangrijk om consequent te blijven, maar oh dat is toch echt makkelijker gezegd dan gedaan. Thuis lukt dat goed, maar buiten als er andere honden in het zicht zijn.... Nou vergeet het maar.
Bram is inmiddels al weer 8 maanden oud. En ik moet zeggen dat ik blij ben dat het puppy tijdperk (bijna) achter de rug is. Hij laat nu echt blijken dat hij net zo gek met ons is, als dat wij met hem zijn. Want het is een schatje en ik zou geen dag meer zonder hem willen. Maar of ik over 12 jaar weer voor een pup zou gaan..... Nou waarschijnlijk wel, want het is alle pijn en moeite zeker waard. Zeker als je al die heerlijke puppy koppies ziet in alle andere topics

Maar hoe hebben jullie die puppy tijd ervaren????