
Ik stond voor het raam ff naar buiten te loeren, zie ik ineens iets lopen dat niet echt op een kat leek, ik nog eens kijken, ja hoor, een fretje... Beestje had een halsbandje om dus ik naar buiten op frettenjacht

Ik had hem vrij snel, maar jedum, wat stinken die beesten!!!!



Maar toen???
Binnen stond Jim teckel-mans de tent af te breken, die had hem al gespot en hij heeft, zachtjes uitgedrukt, nogal jachtdrift

Ik mijn vriendin gebeld om te komen met het katten-vervoers-mandje.

Vriendin was er met twee minuten, ondertussen hoor ik achter het huis roepen en fluiten, dus ik roep terug... als je je fret zoekt, ik heb hem. Engelssprekende mensen staken hun hooft over de schutting bij twee buren verder, want achter mijn tuin kan niemand komen...
Dus ik gezegd dat ze om moesten lopen naar mijn voordeur zodat ik daar fretje terug kon geven.
Vriendin teckel en de labjes opgesloten in de kamer, ik door de gang naar voren.
Teckel brak ondertussen de tent af, Koda en Vesta vonden dat wel interessant, dus ook mee joelen.

Fretje terug gegeven, en toen terug naar de kamer

Nou zeg, WAT een feestje dat gaf!!!

Jim teckel-mans heeft een uur lang heen en weer gerend tussen de voordeur, het achterraam en mij. En maar snuffelen, blaffen en joelen.

Koda rook aan mij, zijn haren gingen omhoog, zijn staart zakte tussen zijn billen, hij kroop in de uiterste hoek van de kamer en ging daar heel zwaar liggen blaffen en grommen



Vesta heeft alleen maar eens geroken, dacht, waar is al die drukte nu eigenlijk voor nodig, en nestelde zich maar eens lekker op zijn kussen.
Om Koda weer een beetje rustiger proberen te krijgen ben ik gaan douchen om die vieze stank van Fretje kwijt te raken en heb me helemaal omgekleedt.

Vriendin is ondertussen beneden gebleven om hem een beetje op zijn gemak te stellen wat gelukkig lukte.
Toen ik naar beneden kwam begon het feest echter weer opnieuw, hij was zooooo bang van mij.
Tranen stonden gewoon in mijn ogen, wat een vreselijke reactie! Vriendin heeft hem aangelijnd en mee naar buiten genomen, ik er achter aan, naar het park en daar leuke spelletjes gedaan, en zijn reacties werden weer normaal.
Terug thuis was hij nog niet helemaal blij, maar niet meer zo heftig angstig als eerder.
Ik zou nog koffie gaan drinken bij mijn moeder, dus hondjes in de auto geladen, eens zien of een andere omgeving nog wat meer rust voor Koda zou geven. Nououou... dat lukte goed met de gulle koekjes-trommel van mijn moeder

Maar terug thuis wilde Koda dus echt de auto niet uit springen!!! Nou ja zeg? Ook toen ik hem bij kop en kont er uit wilde tillen kroop hij helemaal terug achterin de auto, ik kon hem haast niet pakken.
Arme ziel!
Nu eindelijk ligt hij te slapen, hij lijkt redelijk ontspannen, maar ieder geluidje is hij alert.
Ik hoop toch dat dat snel een beetje bij trekt
