op vrijdag werk ik de hele dag maar fiets heen en weer om hem er even uit te laten.
Hij was blij toen ik binnen kwam en viel ineens neer, kon niet meer op zijn poten staan, helemaal aan het trillen en verkrampt zijn tenen stonden wijd uit elkaar hij keek mij zo angstig aan.
Dat vond ik nog het ergste van alles, hij keek echt naar mij van...wat gebeurt er vrouwtje..help mij En ik kon niets alleen maar troosten.
Ik heb hem op mijn schoot getrokken en rustig toegesproken terwijl ik hem masseerde. Het duurd enu langer dan de vorige keer dus ik heb mijn buurvrouw gebeld, zij kwam met de sleutel binnen en toen was het ineens over.
Bommel sprong op en begroette haar alsof er niets gebeurd was.
Ik ondertussen helemaal verdrietig en geschrokken omdat het toch weer terug is gekomen (laatste aanval was in september), nu afwachten want als hij het vaker dan 4x per maand heeft moet hij terug naar de cardioloog.




