Wat was het daarna stil in huis. Ondanks dat we Lotte hebben, voelde het erg leeg. Al heel snel wisten we dat er binnen het jaar weer een hond bij zou komen. Mijn man en ik spraken af dat we eventueel ook open zouden staan voor een herplaatser als die op ons pad zou komen.
Stiekum begon ik in de herplaatshoek te snuffelen en toen daar een tehuis voor Billy werd gezocht, heb ik mijn man verteld dat ik erover dacht om naar Billy te informeren maar dat ik twijfelde omdat het om een pup ging die nu al weg moest en waarbij het verhaal op z'n zachts gezegd, vaag was. Manlief was zo slim om dit gelijk aan onze dochters te melden. Toen was er geen weg meer terug: ik moest en zou bellen. Na nogmaals gewaarschuwd te hebben dat ik lang niet zeker was of ik hieraan wilde beginnen, heb ik toch contact opgenomen met het assiel waar hij zat. Die gaven me veel info en vertelde ook de reden van herplaatsing: De pup was de baas in het gezin en er had een GT naar gekeken en die was tot de conclusie gekomen dat de hond er niet uitzag als een lab en ook niet het karakter had van een lab.
Door dit verhaal werd mijn aarzeling nog groter. Maar het Assiel gaf mij ook de stamboomgegevens toen ik daar naar vroeg . Daardoor kwam ik er achter door wie het hondje gefokt was. Na enige aarzeling heb ik toen contact opgenomen met de fokster en na haar verhaal was ik om: Ik zou gaan kijken (En ik weet dat dit gevaarlijk is)
Om een lang verhaal kort te maken: Ik ben gaan kijken op 6 juni en heb de pup gelijk meegenomen. En nog geen seconde heb ik hiervan spijt gehad. De GT die door de 1e eigenaar was ingeschakeld, moet zich hoognodig verder scholen
Inmiddels heb ik een puppycursus afgerond waarbij hij het beste jongetje uit de klas was en ronden we binnenkort vervolg 1 af. Ook zijn we begonnen met jachttraining en hier doet hij het ook goed.
En Lot is inmiddels zijn beste maatje. In het begin heeft zij hem een aantal keer ferm zijn plek gewezen maar dit was goed voor hem. Hij weet nu waar hij hoort te staan t.o.v. andere honden en dit gedrag laat hij ook zien in de ontmoeting met vreemde honden. Dus buiten zijn er nooit problemen.
Kortom ik ben blij dat ik gezwicht ben voor het aandringen van mijn kinderen. Anders was ik een fantastisch hondje misgelopen. (En zou er ongetwijfeld wel weer een ander geweldig hondje zijn gekomen)





