Het is ondertussen weeral 7 weken geleden dat ik je moest laten gaan.... en iedereen rond mij is jou al lang vergeten, niemand vraagt nog naar jou....dat doet zo'n pijn ..... en ik.... ik zou zo graag nog eens iets over jou vertellen....ik voel mij zo ongelukkig zonder jou en huil nog elke dag... de weekends zijn zo leeg en ik weet dan nog steeds met mezelf geen blijf.... en voor het eerst in mijn leven zie ik op tegen verlofdagen....want op die dagen hadden we s morgens altijd nog een knuffelmoment in bed....gezellig...., gingen we extra lange wandelingen maken... was alle aandacht altijd alleen voor jou
jij was altijd zo gemeend dolblij om mij te zien....
Ik mis ook je plotse enthousiaste liefdesaanvallen waarbij je bijna op mijn schoot kroop en ongelooflijk veel kusjes gaf, dat was altijd lachen... Ik zou je zo graag nog eens knuffelen...
Ook nu rollen de tranen weer
.... ik mis je met héél mijn hart.... Je zal áltijd mijn dikke vriend blijven....met die lieve, trouwe, priemende , lieve bruine oogjes...die zó veelbetekenend naar mij konden kijken
Martine
