En ik zag mezelf met mijn spierziekte hem nog niet achterna rennen.
Tot ik de eerste week van het nieuwe jaar bij mijn ouders was voor een kleine week omdat ik aan mijn hand geopereerd was kon mijn eigen broek nog niet eens aantrekken laat staan voor kids en Huub zorgen.
Mijn vader kwam thuis met mijn zoontje en Huub sprint tussen hun benen door de deur uit.
Mijn ouders wonen op de dijk dus veel en hardrijdend verkeer.
Echt ik stierf 1000 doden.
Wij naar buiten mijn moeder zwaaien naar de tegemoet komende auto en gelukkig die stopte.
Roepen roepen maar puber Huub dacht jeeeeehhhh vrijheid (midden op de weg).
Uiteindelijk liep hij om de auto van de buurvrouw heen dus ik via de andere kant en we hadden hem pffff.
Binnen zaten we nog steeds te trillen en te bibberen.
Nu ben ik zondag bij mij de dijk op gegaan dat is een hondenlosloop gebied en heb de sprong gewaagd hij kan geen kant op (alleen het kanaal in).
Dus hup los met die riem.
Nou wat hebben we genoten.
Als ik hem riep plakte hij al weer aan mijn been dus hij mocht lekker dazen.
Als hij richting het water ging hoefde ik alleen maar nee te roepen en hij stopte.
Ook nog even naar ouders aan de overkant gezwaaid.
Hellemaal trots morgen gaan we weer.
Zo krijg je er meer en meer vertrouwen in. 
