Op Lola's 12 verjaardag in februari van dit jaar zijn we enorm geschrokken. Toen mijn zoon vroeg in de ochtend haar mee wilde nemen om te wandelen kon ze namelijk ineens niet meer lopen, haar achterkant was verlamd!
Ik dacht meteen het ergste en nam in gedachten al afscheid van haar.
Na een dierenartsbezoek en een injectie met prednison moesten we afwachten...
De reflexen toonden aan dat het geen hersenbloeding was geweest en de dierenarts dacht dus aan een tumor of een hernia.
Ze zou binnen 24 uur verbetering moeten laten zien...
We waren zo blij toen ze rond 3 uur voorzichtig op probeerde te staan!!
Langzaam maar zeker ging het beter met haar.
In de dagen erna bouwden we de prednison af en leek ze het zonder te kunnen.
Ik ben met haar nog naar een magnetiseur geweest en dat gaf ook weer wat verbetering.
Nu, 3 maanden later zie ik dat ze toch een stuk ouder geworden is sinds dit incident. Ze is sneller moe en ook minder levendig.
Ik vind het best moeilijk om te zien hoe ze is veranderd.
Van een blije 11-jaar oude pup naar een oud besje..
Maar ik ben dolblij dat ze er nog is!
Mijn vraag is nu, wie heeft dit ook weleens meegemaakt?
Hoe ben je ermee omgegaan?
Wat raad je me aan?
Of moet ik me er gewoon bij neerleggen dat dit het gevolg is?
groetjes,
Diana
Verlamd
-
sharon66057
- Speurneus
- Berichten: 4468
- Lid geworden op: 12 jul 2009, 13:10
- Locatie: Lelystad
Noah
-
luckylabrador
- Hele grote hondenneus
- Berichten: 1258
- Lid geworden op: 05 dec 2009, 11:17
- Locatie: best
