Een aantal jaar geleden was er namelijk redelijk consensus in hoe je een labje op "moet" laten groeien; eerste jaar gedoseerd belasten, kleden op een gladde vloer, niet met balletjes gooien, uit de auto tillen, geen trap laten lopen, niet ruw laten spelen met andere honden etc. etc.
Nu merk ik de laatste paar jaar een verschuiving hierin. Zo is het nu wel ok om een pup op mul zand te laten rennen en hoeven er bijvoorbeeld ook ineens geen kleden meer op de vloer. En dan met de opmerking erbij "het is een werkhonden-ras en die moeten wel wat kunnen hebben".
Natuurlijk zou, als je echt een sterke en gezonde hebt, dit moeten kunnen. Maar we weten ook allemaal dat er helaas best wat labjes zijn die toch gevoelig zijn voor aandoeningen op de gewrichten. Ik ben dus ook wel enigszins verbaasd over deze kentering bij een aantal mensen en zelfs fokkers. Er wordt beweerd "wat er in zit, komt er toch wel uit", dus dat hou je niet tegen. Maar ik denk wel dat als het er niet in zit, je het er wel in kunt krijgen door onvoorzichtigheid met een pup. En als er iets in zit, dan kun je dat wel erger maken door onvoorzichtig te zijn met een pup.
Ik ben zelf van mening dat ik voorzichtig ben met een pup. Hier liggen dus wel een paar kleden bij een pup (niet de hele vloer, maar wel een gedeelte), ik zal mijn pup niet door mul zand laten lopen of balletjes gooien. Daarentegen ben ik zelf wat losser met de minuten-regel, ik loop liever ietsjes langer, zodat de spieren getraind worden, dan een energiebommetje in huis zeg maar. Ik ben dus meer van de genuanceerde tactiek, maar een pup moet wel pup kunnen zijn en ook af en toe gek kunnen doen

Mijn vraag is; gaan we er nu vanuit dat de labrador een sterk ras zou moeten zijn en daardoor ook is? Met als gevolg dat je met laten opgroeien dus meer kunt? Of is de labrador toch een ras waar je met beleid in het laten opgroeien moet omgaan?