ik heb toch iets wat ik eens met jullie wil " bespreken" . Chester is een kroelhond. Hij wordt dolgelukkig van aandacht, vooral over zijn buikje kriebelen en achter zijn oren blijft hij er bijna in van geluk... maar hij wordt steeds flauwer zeg maar... ofwel vraagt meer aandacht. Nu is er ook een drukke peuterpuber in huis die ook heel veel aandacht vraagt. ( en hem nogal eens op zijn lip zit.. ) Misschien dat het daar mee te maken heeft ik weet het niet, maar aandacht van ons en dan dus vooral aaien/ kriebelen etc.. vraagt hij steeds meer om.
Ik ben geneigd om hem het niet te geven als hij erom " vraagt " ( dmv zijn kop op mijn schoot leggen, vlak naast me gaan zitten me aankijken al kwispelend een hele dag achter me aanlopen... ) maar hem juist als hij even nergens om vraagt maar gewoon ligt op zijn kussen ofzo hem dan bij me te roepen en hem aandacht te geven.. maar doe ik dat wel goed? Eigenlijk vind ik het prettig en lief en leuk dat hij zo`n kroelkip is, maar soms wordt ik er ook een beetje moe van...
Wat zoekt hij ? Bevestiging ? Wat zoekt een hond bij zijn roedel-leider als hij genegenheid zoekt?
