Speel niet zo lomp!

[Floortje Faun]

Hoe ga ik dit oplossen?”, vraag ik me af. Voor mijn ogen wordt mijn hond achternagezeten door drie grommende en snauwende honden tegelijk; een wit maltezertje, een labradormix, en een bulldog. Ze vallen hem niet aan, bijten ook niet, maar geven hem duidelijk te verstaan dat hij niet mee mag spelen. Alle drie de honden waren voorheen speelmakkers, en Doby heeft niet het minste benul van wat er fout gelopen is.
Ik wel. Maar hoe krijg ik hem uitgelegd dat andere honden het niet fijn vinden om ondersteboven gelopen te worden? Om “getikt” te worden door een achtervolger die met zijn beide voorpoten (en bijbehorende gewicht) op hun achterste springt. Of om een speelgevecht te doen met een tegenstander die zijn volledige lichaam boven op hen smijt.

Al maanden probeer ik het op te lossen. En geef mijn onstuimig manneke een time-out bij elke keer dat hij in de fout gaat. Het helpt. Wel twee volle minuten lang.
Dan gaat hij weer in de fout. Voor mij niet verwonderlijk, ik weet immers al hoe volhardend hij is. Ik zucht wel eens, maar neem het hem niet kwalijk. Zijn speelmakkers wel.
Na een paar keer willen die niet meer met hem spelen. Niet vlak na de time-out, niet na nog een stuk wandelen, niet de dagen en weken daarna.
Ook daar snapt mijn hond niets van, en valt dan terug in opdringerig voor hun neus op en neer springen, korte porren met zijn neus uitdelen, en in ieniemienie cirkeltjes om hen heen sprinten.
En wederom begrijpt hij niet waarom dit enkel op gegrom en gesnauw onthaald wordt. En gooit er dan nog een schepje bovenop. Een vicieuze cirkel is het.
Ik zie mijn hond onzeker worden. En droef. En ik weet niet wat ik eraan kan doen.

Na heel wat gepieker, ga ik op zoek naar honden die hem de nodige voorzichtigheid kunnen bijbrengen. Dat blijkt niet zo simpel.
Want ze moeten voldoende zelfvertrouwen én sociale vaardigheden hebben om hem op een goede manier te kunnen corrigeren. Ze moeten ook minstens van zijn eigen grootte zijn, wil dat gegrom het juiste effect behalen. En ze moeten speels zijn.
Ik vind er twee. En zie tot mijn opluchting hoe ze snel goede vriendjes worden, en zij hem de nodige hoffelijkheid bijbrengen.
Maar helaas ontmoeten we deze honden niet vaak. En beperkt zijn nieuw ontdekte hoffelijkheid zich enkel tot hen.

Opnieuw verval ik in gepieker. Dan valt me op dat er één buurthond is die Doby keer op keer vergeeft. Een jonge hond, ondanks zijn grootte niet zelfverzekerd genoeg om mijn zwarte orkaan te corrigeren, maar wel bereid om hem steeds opnieuw te vergeven.
Nochtans heeft Bobo alle redenen om mijn hond te ontwijken. Wegens een ernstige spierziekte heeft hij namelijk weinig kracht en coördinatie. Keer op keer eindigt hij na een onzachte botsing op de grond, keer op keer zakt hij door zijn ledematen na een poot op zijn schouders, en keer op keer landt hij op zijn rug na een gezamenlijke steigering.
Telkens schrikt hij, en wil even niet meer spelen. En telkens geeft hij Doby een nieuwe kans.
Na samenspraak met zijn baasjes, mag ik hem dagelijks oppikken. En al snel zie ik hoe mijn wildebras, bij zijn geliefde rondjes op topsnelheid, Bobo zorgvuldig ontwijkt . Hoe hij tikkertje speelt zonder zijn voorpoten te gebruiken. En hoe ze tegen elkaar steigeren, en Doby daarbij zorgzaam zijn gewicht boven zijn eigen achterpoten balanceert.
En als ik het witte maltezertje opnieuw met mijn hond zie spelen, weet ik zeker dat Bobo geslaagd is waar alle anderen faalden.
Of: hoe een zwakke hond toch groots kan zijn.

[Pixie]

Zelf weet ik niet meteen hoe je dat kan oplossen. Ik weet ook niet vanwaar je bent, maar in het asiel Animal Trust (in Melle, bij Gent, in België) werken ze intensief samen met een Nederlandse therapeut (Carl Grooteboer) die gespecialiseerd is in spelgedrag. Ze hebben daar ook spelklasjes en enkele honden (van de therapeut) die erg goed zijn in het heropvoeden (op vlak van spelgedrag) van honden. Die honden worden ingezet voor het (her)socialiseren van de asielhonden, maar er worden dus ook spelklasjes georganiseerd voor honden die niet uit het asiel komen. Enige voorwaarde om toegelaten te worden, is dat jouw eigen hond de andere niet in gevaar brengt (maar dat is niet zo te lezen). Dit wordt op voorhand getest.

Je kan alle info hier lezen, ik denk dat het wel iets voor jou zou zijn. Voor mij ook trouwens, maar het is te ver om op regelmatige basis naartoe te gaan: http://www.animaltrust.be/AT_speelweide.htm

[Gerdien]

Mooi! Dat zo'n buurhond dan wél kan bereiken wat krachtigere honden niet lukt. Succes, leuk dat Doby nu weer een speelmaatje heeft!

[labbers]

Geweldig hoe je het hele 'geval' omschrijft en wat heerlijk dat het 'zwakkere' hondje zoveel skills blijkt te hebben..Mooi!

[Floortje Faun]

Bedankt voor de reacties!
Het is een hele opluchting dat mijn speelmeneertje zich nu weer met andere honden kan uitleven. Hij ziet er dan zo gelukkig uit.

Hij gaat nog wel eens in de fout, maar veel minder dan vroeger.
En nu is hij niet opdringerig meer: wil een speelvriendje toevallig eens niet met hem spelen, dan laat hij die met rust.

Vanmiddag heeft hij vertederend voorzichtig met een pup van 4 maand gespeeld. Ik was zo trots! En we kregen nog complimentjes van de pupeigenaar erbovenop.

@Pixie: bedankt dat je me wilde helpen. Maar dankzij Bobo gaat alles de goede kant op.
Ik vind het wel een goed initiatief om spelklasjes te organiseren. Moest het zo ver niet zijn, zou ik wel eens gaan kijken. Maar gelukkig heeft Doby de klik gemaakt.