
Sinds een week neem ik haar niet meer mee naar bos of hei. Ze is zó langzaam, staat urenlang bij een grasspriet te snuffelen, en is daarbij stokdoof en behoorlijk slechtziend. Om de haverklap liep ze de verkeerde kant op en tja.. een dove hond roepen schiet niet op, dus dan moest ik erachteraan. Voor zo´n ouwe muts kan ze dan nog best hard lopen. Bovendien wordt ze steeds onstabieler en slapper in de achterhand, ze kukelt bij ieder oneffenheidje in de bodem om. Dan maar liever een rustig wandelingetje met haar apart, aan de lijn en over stoep of straat. Kan ze ook lekker uitgebreid de ´hondenbuurtkrant´ lezen

Verder doet ze het nog redelijk. Haar ´klokje´ werkt nog feilloos, ze weet precies wanneer het tijd is voor een hapje of een snack. Alleen haar spijsvertering is niet meer wat het was. Getverderrie, want kan die ouwe liggen stinken zeg

Al met al hoort ons omaatje er nog helemaal bij, ook voor de andere honden. Als ik met de andere drie thuiskom na de boswandeling, staan ze te dansen voor de keukendeur om Tinkle te begroeten. Vooral haar kleindochter Pippi is erg lief voor haar, die gaat vaak bij haar liggen om haar oren en snoet te wassen. Dan zie je Tinkie genieten

Hanneke