Opeens wat angstiger

[Kellietje87]

Hallo,

Dex is nu 10 weken en 2,5 week bij ons. De eerste 1,5 week ongeveer was hij heel nieuwsgierig en vrij onvoorzichtig. Totaal niet terughoudend met wat dan ook. De laatste dagen vind ik hem plotseling een stukje angstiger overkomen. Wanneer we langs een veld lopen waar kinderen tegen een bal schoppen dan wil hij het liefst terug naar huis en gaat hij vol in de rem als hij aan de riem loopt. Gisteren liep hij los in de voortuin en schoot toen snel naar binnen toen de hond van de overburen aansloeg (niet naar hem, de hond was niet te zien alleen te horen). Hij schrikt ook erg als er ergens een deur hard dichtvalt of we laten iets vallen.

Uiteraard 'belonen' we zijn angstige gedrag niet en ik neem hem nu bewust bijna dagelijks mee naar het voetbalveldje en loop daar dan zo nonchalant mogelijk langs of leid 'm een beetje af met wat lekkers. Ik merk dat hij de laatste dagen al wel weer met wat minder moeite langsloopt.

Er is voor zover ik weet niets gebeurd waar hij angstig van is geworden. Zou het bij de leeftijd kunnen horen en dat het wel weer overgaat?

[Jules]

Hoort bij de leeftijd, geen zorgen over maken. Ik denk dat je heel goed doet door de angst niet te belonen door te troosten.

[Terra5]

Ze hebben inderdaad verschillende angst-fases. Ik dacht inderdaad rond de 10 weken en een paar maanden later weer wat. Het blijft wel belangrijk dus om niet alleen de eerste weken dingen te ondernemen, maar vooral te blijven herhalen.

Echt troosten moet je inderdaad niet doen, maar van mij mogen pups best bij mij komen "schuilen". Graag zelfs! Vroeger zei men dat je angstige reacties moest negeren en de pup vooral zelf moest laten uitzoeken. Gelukkig komen ze daar wel op terug. Ik heb Sanna ook altijd begeleid met alle nieuwe dingen en dat heeft tot gevolg dat ze mij nu ook blind vertrouwt. Gebeurt er iets, dan komt ze direct naar mij
Als er een voorwerp is wat ze spannend vindt, dan gaan we dat samen rustig verkennen. Ik zou in jouw geval bijvoorbeeld dan bij dat voetbalveldje eens op een afstandje op je hurken gaan zitten. Laat Dex tussen je benen zitten, niet teveel zeggen, niet aaien, maar bijvoorbeeld je hand voor zijn borst houden "ter bescherming" en af en toe iets lekkers erin. Is hij rustig en ontspannen dan zou je de afstand wat kunnen verkleinen. Of als er een bankje ofzo is, daar op gaan zitten en Dex op schoot. Niet troosten, maar uitstralen dat het heel normaal is allemaal. Zo heb ik dat in ieder geval met Sanna gedaan Gewoon samen rustig ernaar kijken en als er rust is en meer vertrouwen, dan gaan we het dichterbij bekijken.

Bij schrikreacties als er iets valt ofzo, reageer ik overigens ook niet. Mocht ze naar mij komen om te schuilen, dan mag dat uiteraard. Ik heb zelf wel in die periode wat vaker iets laten vallen of aan mijn vriend gevraagd om de deur eens harder dicht te gooien Wel gedoseerd uiteraard..

[Brownie]

Onze fokker had voor schrikreacties een goede tip: direct een positieve ervaring op laten doen! Een van haar honden was een keer ontzettend geschrokken van een metalen voetbal die op de stenen vloer kletterde. Beestje wilde nooit meer uit een metalen voerbak eten. Indien zoiets nu gebeurt, geeft ze de hond direct uit die voerbak iets ontzettend lekkers te eten. Zo gaan ze het geluid niet associeren met angst, maar met iets prettigs.
Idem met vuurwerk. Bij de eerste knal stopt ze er direct een snoepje in en dat doet ze een periode lang. Uiteindelijk raken de honden er zo aan gewend.
In een van de boeken van Martin Gaus staat een spelletje voor pups met ballonnen. Hier leren ze ook spelenderwijs wennen aan knallen en andere harde geluiden.

[renate]

Toen ze als pup van dingen schrokken lieten wij zien dat hetgeen waar ze van schrokken niet eng is.
Zo waaide het heel hard en er stond buiten een bord bij een winkel flink te klapperen. Kaine vond dat mega eng en wilde niet meer lopen. Ik ging naast dat bord zitten en raakte het aan en begon zachtjes te praten tegen kaine. Zijn nieuwsgierigheid overwon, want als het vrouwtje ernaast durft te zitten kan het niet eng zijn, en hij kwam heel voorzichtig snuffelen. Buik bijna helemaal op de grond, zijn nek zover gestrekt dat hij net kon ruiken. Ondertussen beloonde ik hem met stem, goed zo kaine is leuk hè? Hoe meer ik tegen hem praten hoe verder hij rechtop ging staan en begon te kwispelen. Uiteindelijk vond hij het bord helemaal niet erg meer en toen liepen we verder.

Dit hebben we met alles gedaan wat eng was. Expres erheen gegaan op zijn tempo en laten zien dat het helemaal niet eng was. Hij was steeds sneller over zijn angsten heen.

[Kellietje87]

Leuk om te lezen en goede tips zitten erbij, dankjewel! Inderdaad komt hij weleens bij mijn voeten zitten als hij bang is, net als vorige week bij de dierenarts waar het nogal druk was in de wachtruimte. Ik wist toen niet goed of ik hem dan moest aanhalen terwijl hij daar zo zat. Heb dat toen niet gedaan maar wel tegen 'm aan zitten kletsen en vooral onder/naast m'n benen laten zitten. Het is dus goed om hem wel te ondersteunen/begeleiden maar het gedrag zelf niet teveel aandacht te geven. Ik ga daar zeker mee door, heb wel het gevoel dat het dan goed komt. Hij is natuurlijk ook nog maar erg jong en de wereld heel groot en eng af en toe.

Hij was net nog even bang voor de stofzuiger. Heb er toen een spelletje van gemaakt en inderdaad er een beetje bij zitten kletsen waardoor hij erg nieuwsgierig werd. Hij kwam er 3 tellen later al op afgesprongen met allebei zijn voorpootjes tegelijk, heerlijk lomp