Vanavond hadden we visite, familie met een stel kids(5). Omdat we weten dat de kids allemaal bang zijn voor honden, hadden we Remy in de bench gedaan. Ze zijn bang omdat ze door moeders zo opgevoed zijn. Volgens haar zijn alle honden vies.
Bij binnenkomst zei het oudste meisje al dat het bij ons in huis naar hond stonk. Eerlijk gezegd is dat helemaal niet zo. Remy stinkt niet.

Verder was Remy heel lief in de bench. Was wel enthousiast, maar reageerde heel lief naar de hele kleintjes door te kwispelen etc. Maar na een paar uur werd ie het zat en begon te blaffen. (Tussendoor wel een keer uitgelaten.) De oudere kinderen begonnen te schelden op de hond en vonden de hond irritant. Hij blafte te hard en hij was erg vervelend. Ja, wat wil je als je steeds maar opgesloten zit. Bij elke blaf moest ie zijn mond houden. Hun moeder zei dat ze niet moesten reageren op zo'n achterlijk varken......
Ik heb me ingehouden, want het is m'n bloedeigen zusje. Maar inwendig kookte ik.

Hoe durven ze zo over onze hond te praten. En wat ben je arm als je geen liefde voelt voor een dier. Ik was zo boos, zo vreselijk boos,

dat het beter is geweest dat ik niets zei. Want anders hadden we een knallende ruzie gekregen. En toch zit ik hier ook weer met een schuldgevoel dat ik het niet voor m'n hond heb opgenomen. Maar omdat ik zo boos was had ik niet op een rustige manier kunnen zeggen dat ik dit niet leuk vindt. Daar was ik echt te kwaad voor. En ruzie wil ik niet. Want verder zijn we de beste vriendinnen van elkaar. Alleen niet op het gebied van dieren/honden.
