Ik mis een knuffelhond.

[royenmarjolein]

Ik herken het ook wel hoor
Zo ongeveer het eerste jaar met Keo was ook niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld, klein terroristje
Continu uittesten, niet kroelen, maar wegrennen met een schoen. Had ik verdriet of een andere negatieve stemming hoefde ik geen empathie van Keo te verwachten, nee die maakte het me dan nog eens extra moeilijk
Intussen hebben we beiden wat bijgeleerd en kan ik heerlijk met hem kroelen. Meestal 's avonds als hij moe is. In de zomer komt hij niet tegen me aanliggen als het warm is, dan zoekt hij alleen maar koele plekjes. Maar de winterperiode komt er weer aan, dus dat wordt weer knuffelen
Aaien daarentegen vindt Keo ook niks aan, maar wel als ik zijn oortje wat masseer of achter op zijn rug krab. Maar dat moest ik ook ontdekken. Ik ben honden gewend die blij zijn met iedere aai, maar Keo niet hoor.

Hopelijk wordt Doby met de tijd ook wat knuffeliger en ontdek je wat hij leuk/prettig gaat vinden .

Weet je helemaal zeker dat de geboortedatum klopt en of hij wel echt bij de fokker vandaan komt Als ik jouw topics lees over Keo herken ik daar zoveel in dat Max ook doet of heeft gedaan. Het zouden zo broers kunnen zijn

[vanhaut]

Even een dikke knuffel hier.. Ik snap je gevoel maar ik lees ook wel tussen de regels door dat je vergelijkt.. En da werkt niet.

Yara is geen Bo (overleden pas) en Bo was geen yara .. Ik heb met yara een hele andere klik dan dat ik met Bo had.. En dat is ook goed..

Neem de tijd om een band op te bouwen en geniet van doby

[Anita74]

Je kunt eigenlijk geen twee honden met elkaar vergelijken. Natuurlijk hebben ze veel dingen van elkaar weg maar iedere hond heeft zijn/haar eigen karakter en de bijbehorende leuke en minder leuke trekjes.
Mijn hond was de eerste twee jaar ook niet zo knuffelig. Daarna wel. Vooal 's ochtends vroeg dan vind hij het heerlijk om even te knuffelen maar 's avonds is hij altijd op zijn actiefst en dan moet hij er ook niet veel van hebben.
Geef het tijd. Komt vanzelf. Jullie band wordt vanzelf sterker.

[Floortje Faun]

Hartelijk bedankt voor jullie reacties!
Ik hoop dat het met Doby ooit wordt zoals met Max, Keo, en de andere: dat hij na zijn pubertijd toch de geneugten van het knuffelen mag ontdekken.
Een knuffelaar zoals mijn Caedlih zal hij wel nooit worden.
Maar het is inderdaad ook een stukje elkaar leren kennen: ik weet nu op welke plekjes hij het wel even kan waarderen, en op welke momenten (wanneer hij even te moe voor actie is, maar niet zo moe dat hij wil slapen).

Met een accepteren van zijn eigen karakter heeft dat volgens mij weinig te maken: ik blijf dat geknuffel missen, en heb er nood aan.
Wegens mijn woonsituatie (gevolg van mijn gezondheid) is een tweede hond voor mij helaas niet mogelijk.

Maar als hij de "blijf van mijn lijf hond" blijft die hij is, hoop ik dat ik toch een band met hem mag krijgen, zoals het baasje van Roef die ervaart.
Samen leuke dingen doen, is daar inderdaad goed voor. Maar dat doen we dus al vanaf het begin meerdere keren per dag: samen naar het bos (zijn we beiden dol op), samen naar het park (goed voor onze sociale contacten), spelen (of samen, of hij met andere honden en ik genietend aan de zijlijn).
Hij apporteert graag in het water, en ik vind het leuk om hem te laten apporteren, dus dat doen we regelmatig.
Maar toch heb ik niet het gevoel dat ik een band met hem heb.
En ik vind het moeilijk om er vertrouwen in te hebben dat dit met een beetje tijd vanzelf nog wel komt. Dan geven ervaringen van anderen me wel hoop.

Speuren heb ik (kort) nog met Caedlih gedaan, maar dat ligt me niet zo.
Misschien dat ik ooit nog agility met Doby ga doen, springen is zijn ding.
Zodra hij oud genoeg is (en het voor mij mogelijk is), ga ik hem meenemen met de fiets. Dat staat al een tijdje gepland, omdat ik de indruk heb dat hij met gewoon wandelen zijn energie niet voldoende kwijt kan. En het is iets wat ik leuk vind.

Omdat we beiden van die knuffelkonten waren, had ik met Caedlih meteen een klik.
De situatie was wel helemaal anders: toen ik Caedlih leerde kennen, zat ik niet in een rouwproces, en hoefde ik zelfs geen hond. We hebben eerst 2 maand lang dagelijks geknuffeld (vanaf dat zij 2 maand oud was) voor ik op het idee kwam haar baasje te worden.
En we hadden daarna al snel een sterke band.
Ik denk wel dat het klopt: dat je sneller een band opbouwt met een hond die graag knuffelt. Zeker als je zelf een knuffelmens bent.

Ik heb Caedlih altijd de perfecte hond gevonden. Dat wil zeggen: de perfecte hond voor mij.
Ze was een knuffeltante, maar tegelijkertijd kon ik met haar heerlijk spelen, kon ik tegen haar sprinten met de mountainbike, en hield ze ervan om haar lievelingsspeelgoed te apporteren in lang gras of water.

Doby heeft dat speelse nog meer, en dat waardeer ik in hem. Maar ik blijf dat geknuffel missen.
En ik zal opgelucht zijn als hij puber af is...

[-kim-]

Bear was op het begin ook geen knuffelkont, die wou ook niet op schoot. Maar Bear is een beetje gereserveerd tegenover andere mensen, die moet je echt even leren kennen. Hou ouder hij werd, hoe knuffeliger hij ook werd en inmiddels is het echt een enorme knuffelkont voor ons dan

Maar toch had ik vanaf de eerste keer dat ik hem zag (3 weken oud) meteen een klik met hem

Mexx was vanaf het eerste moment een knuffelkont en is dat nog steeds, die kruipt met zijn 36kg nog steeds heel graag op schoot.

[Floortje Faun]

Bij deze allemaal nog eens hartelijk bedankt voor al jullie reacties.

@Kim: fijn om nog eens te horen dat het wel degelijk kan veranderen.

Na eens goed mijn hart te hebben kunnen luchten, jullie reacties te laten bezinken, en een fijne boswandeling (zonder puberperikelen) kan ik er terug met goede moed tegenaan.

Dit zijn mijn actiepunten/tips die ik wil proberen:
- eens uitproberen of Doby 's avonds laat (hij is een ochtendhond) wel zin heeft om bij het baasje te liggen
- zo nee, dit in de winter nog eens proberen (hij heeft het inderdaad sneller warm dan Caedlih)
- nog wat verschillende knuffelmanieren bedenken om uit te proberen, en misschien de juiste te vinden
- niet meer 's ochtends naar het bos gaan: een volle emmer energie is geen goede combinatie met zijn enthousiasme voor het bos
- eens uitproberen of hij wel graag in het (lange) gras apporteert als ik zijn trektouw weggooi: dan kan ik hem telkens belonen met een trekspelletje (is hij dol op), en raakt hij al zijn ochtendenergie een beetje kwijt. Vanwege jeuk kan ik hem maar max. 2x per week laten apporteren in het water (waar hij dol op is)
- en... hopen dat het alsnog een knuffel wordt.
Zo niet, merk ik dat het toch al een verschil maakt als hij tijdens het wandelen goed bij me blijft en goed luistert (zoals vanmiddag in het bos)

Jullie hebben gelijk: een nieuwe hond is ook een kwestie van leren kennen: de juiste aanpak vinden, en nieuwe dingen die je beide leuk vindt.

En hij heeft inderdaad dingen die Caedlih niet deed, en die ik leuk vind: zo heeft hij recent een voorliefde ontdekt voor het zeulen met steeds grotere takken
Hij heeft vast over mijn schouder zitten meekijken, toen ik die leuke fotoreportage bekeek over die labjes met hun grote "houtjes" (ben de naam van het baasje even kwijt). Wonder boven wonder is die onstuimige man er nog voorzichtig mee ook.

Ik denk wel dat Caedlih altijd mijn favoriet zal blijven, maar ik heb er terug goede hoop op dat ik met Doby ook een goede band kan krijgen.

Dus: dank jullie wel!

[Bowie]

Ik vroeg me altijd af, als Bowie er (ooit) niet meer zou zijn of ik wel net zoveel van een nieuwe lab zou kunnen gaan houden als ik van hem doe.
(Op 'liedjes zingen' in de auto na is hij voor mij de ideale hond.)

2 Leenlabjes van de geleidehondenschool hebben met laten ervaren dat er plek genoeg is in mijn hart voor andere honden, ook voor labjes die totaal anders zijn dan Bowie.

Een band moet groeien, zo 1 als ik met Bowie ben dat was niet vanaf het allereerste moment.
Ook met de leenpupperds is een band ontstaan (al probeer ik me niet totaal over te geven, want ja, ik heb ze maar te leen).
Maar ook die band groeit.
Kody ga ik straks ontzettend missen, nooit gedacht dat die zo'n stuk van mijn hart zou veroveren als dat hij inmiddels gedaan heeft.

[Allard]

Wat ik met Guus deed is hem een snoepje geven als hij eventjes bleef zitten als ik hem had geaaid en hij niet had gehapt. Dit werkt goed en hij hapt nu minder en begint stiekem het knuffelen wel fijn te vinden( ook alleen als hij te moe is om te bewegen maar niet wilt slapen).

[royenmarjolein]

Ik vind het goed dat je op zoek gaat naar punten die jullie relatie kunnen verbeteren. Ik ben wel van mening dat je niet moet gaan proberen om hiermee een twee Caelidh te creeeren...dat zou niet eerlijk zijn voor Doby en al helemaal niet goed zijn voor de band. Daarnaast denk ik dat de tijd van zelf met zich mee zal brengen dat je jouw hond beter leert kennen en dat je zult uitvinden wat hij leuk en prettig vindt.

[Allard]

Het klinkt een beetje alsof je het verlies van Caelidh nog geen plekje hebt gegeven.

[wobbetje]

Het is nu bijna 6 maanden geleden dat Zabbo in mijn leven kwam en het is een feit dat ik inderdaad ook nog elke dag aan Wobbe denk in de trent van : dat deed Wobbe niet en Zabbo wel of andersom.... Bvb verleden zondag moest ik even naar binnen in de kantine van de hondenschool en mijn dochter bleef buiten staan met Zabbo... wanneer ik dan terugkom dan bekijkt hij mij zo van : ah ben je terug, ok dan... terwijl Wobbe dan meestal heel blij was... en heel erg kwispelde... En ook buiten is Zabbo een stuk moeilijk hanteerbaar dan Wobbe alhoewel het al voor 80 % gebeterd is..k heb buiten nog steeds niet genoeg kontakt met Zabbo, wat ik met Wobbe wel had, die keek af en toe om, dat Zabbo totaal niet. En dat vind ik best spijtig... maar ik hoop dat het wel zal beteren... tenslotte zit er in Zabbo al een stuk ingebakken gedrag denk ik dan maar...

maar sedert een paar dagen ben ik mijzelf er toe aan het dwingen om te stoppen met vergelijken... Wobbe was Wobbe en Zabbo is Zabbo... En ik had ook nooit gedacht dat ik een andere hond graag zou kunnen zien... en toch... is dat wel zo.... Zabbo is een schatje... en heeft een geweldig fijn en lief karakter en is ook wel een knuffelkont, geeft veel likjes.... en toch slaat af en toe de twijfel wel eens toe en vraag ik mij af of hij wel graag bij mij is...
En eerlijk gezegd heb ik toen ik zabbo een zestal weken had ook zitten wenen omdat ik het totaal niet meer zag zitten... ik was zo moe en alles deed pijn...mijn armen, mijn voeten, mijn rug en ik zat vol stress en ik dacht ook dat het nooit zou beteren... maar gelukkig is het dan beginnen keren... alhoewel er af en toe nog stressmomenten zijn...

Wobbe is nu juist 1 jaar overleden en ja ik mis hem soms ook nog en zal hem nooit vergeten..maar toch stroomt mijn hart nu ook over van liefde voor Zabbo en ik zou hem nooit meer kwijt willen.... Ik ben iemand die ook héél moeilijk kan loslaten maar in dit geval kan je gewoon niet anders... onze vorige hondjes zijn jammer genoeg overleden en de nieuwe hondjes die nu in ons leven zijn gekomen verdienen een eerlijke kans....denk ik dan... en jouw hondje is nog jong.... ik ben er zeker van dat hij met het ouder worden ook nog wel meer tot rust zal komen en meer met jou zal gaan knuffelen....maar daar zal je nog even geduld voor moeten hebben.... Wobbe was ook niet de grootste knuffelaar.... ook maar als hij daar echt zin voor had en dan was hij terug weg....hangt er naturlijk ook allemaal vanaf wat je van je hond verlangt natuurlijk en wat je onder knuffelen verstaat..

Ik blijf er trouwens bij dat het eerste jaar het moeilijkste is met een pup... je moet elkaar gewoon leren kennen en elkaars gewoontes leren kennen... éénmaal dat allemaal gebeurd is , groei je alleen maar naar elkaar toe... ik probeer ook te denken dat dat met Zabbo ook zo zal gaan ook al is al bijna 3 jaar... maar wij kennen elkaar nog maar 6 maanden en
ik denk dat het nog minstens 6 maanden zal duren om nog meer naar elkaar toe te groeien...

Ik wens je veel moed en sterkte om uit je dipje te komen, wat wel zal lukken.... en volgens mij komt het helemaal goed...

Groetjes
Martine en Zabbo

[marron]

dames ik begrijp jullie verdriet om jullie overleden maatje, maar sorry dat ik het zeg zoals jullie nog in je verdriet zitten krijgt het nieuwe hondje geen kans, je moet niet naar je nieuwe maatje kijken en denken aan je oude maatje, dit is een andere hond, met een ander karakter, pas als jullie dat doen zal je volledige liefde en onvoorwaardelijke trouw van je nieuwe maatje krijgen, zolang je nog een klein stukje of een groot stuk van je verleden in je hebt, zal je nieuwe maatje dit voelen en zal zich echt nog niet aan je binden. Dus diep ademhalen en met een frisse start beginnen, echt alles achter je laten en mooie gedachtes in je hoofd, sterkte!

[Allard]

Als je al een gedachte heb van ik kan nooit zoveel van hem houden als mijn vorige hond. Vinden jullie dat dan wel eerlijk?

[MheenLab]

Het is nu bijna 6 maanden geleden dat Zabbo in mijn leven kwam en het is een feit dat ik inderdaad ook nog elke dag aan Wobbe denk in de trent van : dat deed Wobbe niet en Zabbo wel of andersom....

Is dit gek .. Nee, dit is niet gek, maar heel normaal. Zelf doe ik dat nog steeds bij alle voorgaande honden die we gehad hebben, en doel ik op de vergelijking trekken van wat hij of zij wel of niet deed in vergelijking tot de huidige hond

Is dit eerlijk ? Ik zie niet in waarom dit oneerlijk zou zijn tegenover een huidige hond, als je de huidige hond maar een eerlijke kans van slagen geeft binnen je gezin om in te burgeren (o.i.d.)

En naar mijn mening is de beste remedie tegen het verlies van een vorige hond (je voelt hem waarschijnlijk al), gewoon een andere hond. Een hond die je natuurlijk wel alle eerlijke kansen moet geven.

En niet iedere hond is het zelfde (niets menselijk is ze vreemd). Zo is mijnheer hond hier ook niet van de knuffelaarij, terwijl je hier met mevrouw hond rustig de hele dag op de bank kunt hangen en knuffelen kunt tot je een ons weegt ..

En meestal als ze wat ouder worden, en dus (vaak) ook wat rustiger komt de knuffelkonterij van zelf naar boven geborrelt

[Floortje Faun]

Jullie hebben gelijk dat het niet eerlijk is te verwachten dat Doby een tweede Caedlih wordt. In het begin wou ik dat graag, maar nu waardeer ik hem om zijn eigen typische dingetjes.

Ik ben het met jullie eens dat ik Doby vaak eens negatief vergelijk met Caedlih. Maar, afgezien van het knuffelen, gaat het dan steeds om punten die met de opvoeding te maken hebben.
Hij is moeilijker om op te voeden dan Caedlih, maar ik besef terdege dat dit een kwestie is van tijd, en van het vinden van de juiste aanpak. Wat niet wegneemt dat ik er wel eens gefrustreerd over kan zijn, en dat het voor mij wennen en zoeken is.

Dat ik zeg dat ik met Doby waarschijnlijk nooit zo'n sterke band zal hebben als met Caedlih, is ook een negatieve vergelijking. Maar ik vind niet dat dit erg is, aangezien het niet wegneemt dat ik hoop met Doby ook een goede band te krijgen. En een goede band is ook niet mis.

Wat dat knuffelen betreft, hoeft hij geen tweede Caedlih te worden, een knuffelkont pur sang, met andere woorden. Maar toch graag wat meer een knuffelaar dan hij nu is.
En dat ziet er goed uit: het plekje bovenop zijn staart is toegevoegd aan de plekjes waar een beetje gewrijf wel op prijs gesteld wordt.
En gisteren wilde hij (op een moment waarop hij normaal altijd slaapt) graag een half uurtje tegen me aanliggen. Daarna kreeg hij het te warm.
Ik kreeg zelfs opeens een duwtje met een natte neus. Nu doet hij dat wel vaker, maar toen was het omdat hij graag een paar likken over mijn hand wilde geven, en daarna graag een paar kriebeltjes over zijn buik wilde. Ik kon mijn ogen niet geloven.

Verder was het apporteren in het lange gras van een Wet Wubba (met trekspelletje ermee als beloning) een groot succes. Dus nog iets gevonden dat we beiden leuk vinden, en waarmee hij zijn energie kwijtraakt.
En dan is die puber van me meteen een stuk minder puber.

Voor de rest ben ik het eens met MheenLab: vergelijken is vaak niet meer dan aangeven waar 2 honden in verschillen, het hoeft geen waarde oordeel te zijn.

@Wobbetje: fijn te lezen hoe jij dit alles ervaart. Wij zijn in dezelfde periode onze schatten verloren, hadden het er beide zwaar mee. En ook onze nieuwe honden zijn er in dezelfde periode gekomen.
Ik denk dat je gelijk hebt: dat het eerste jaar, pup of niet, het moeilijkste is, omdat je elkaar moet leren kennen. Bij sommige honden gaat dit heel snel, bij ander wat minder. Waarschijnlijk heeft dit voornamelijk te maken met de combinatie hond-baas, en je ervaring.