op dit ogenblik is het grootste probleem haar angst jegens mijn man. De kleine angsten zijn allemaal overwinbaar, maar hier komen we niet echt mee vooruit. Ze komt inmiddels wel bij mij liggen als ik er ben, ook al is hij in dezelfde ruimte, maar als hij er niet is en komt binnen dan gaat ze grommen, blaffen, echt niet leuk meer. En dat wordt alleen maar erger. We hebben het geprobeerd te negeren, of juist bij haar te gaan zitten (ik), Ron heeft ook in het begin de reactie gehad van naast haar te gaan zitten, maar doet dat inmiddels ook niet meer, we hebben het geprobeerd met haar als ze in die stresscirkel komt haar er daar uit te halen. Geprobeerd te laten zien dat als hij thuiskomt dat Ron dolblij is zodat ze beseft dat het leuk is. Maar het helpt niet. Ze blaft, ze gromt, staart tussen de pootjes.
Als ze alleen met hem thuis is gaat ze ver weg van hem zitten. Het liefst boven aan de trap. Als hij boven komt rent zij naar beneden. Zo ver mogelijk weg met hem. Met de vriend van mijn dochter heeft ze ook een beetje die reactie, maar met hem 10 keer zo erg.
Dát is op dit ogenblik het grootste struikelblok, we weten niet waarom ze het doet, we weten niet hoe we het aan kunnen pakken om haar uit die stress te halen als ze hem ziet. Misschien lijkt hij op de fokker, misschien heeft hij een energie waar ze nerveus van wordt. Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat we ergens iets moeten bedenken om het te stoppen of te minimalizeren, want ipv minder worden, wordt het blaffen en grommen steeds erger...
