Ze lag te trillen en met haar kopje steeds scheef. Ik wist niet wat het was, totdat ze overgaf. En niet een klein beetje... Ik heb nog nooit zo'n plons kots gezien


Ze kon niet liggen en staan van de buikpijn, ging steeds in een andere houding. Maar tegen bedtijd nam het af en zijn we allebei toch in slaap gevallen en een rustige nacht gehad.
Gister leek ze echt alweer een stuk beter. Maar ik heb haar, vooral omdat ze zoveel had overgegeven een vastdagje gegeven. Niks te eten dus.
Vandaag merkte ik niks meer aan haar.
Dus ik dacht: weer lekker wandelen.
Op de heenweg naar de dijk wat getraind met volgen en voorkomen, ze had er zin in. Bij de dijk trok ze een sprintje naar het water. Maar daarna was het helemaal mis. Ik liep verder en miste haar opeens. Lag ze een heel stuk achter in het gras

Hoe we thuis zijn gekomen.... tis een wonder, maar Sara kon niet goed meer lopen. Ook heeft ze op de dijk weer overgegeven, zonder het samentrekken van haar buik kwam er weer als een waterval een hele plons uit. Ze had vanochtend ook weer (met smaak) gegeten. Haar borstkas stond helemaal bol.
Ik wou eigenlijk de auto gaan halen om haar op te halen, maar durfde haar daar toch niet achter te laten. En aan de duitse kindertjes (toeristen) langs de dijk vertrouwde ik haar niet toe.
Nu thuis zit ze weer helemaal te trillen....

Kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik met 'r ben gaan lopen

Wat zou ze onder de leden hebben?
Vanavond krijgt ze niks te eten. Maar wat doe ik morgen? Gekookte kip is geen optie.